लक्ष्मी राई
“सन्जु, म त मर्छु होला, बाच्दिन होला यस पाली । के के गर्ने हो? कसरी गर्छेस् त एक्लैले ?” कोभिट संक्रमित भएर थलिए पछि आत्तिएर म त एक्कासी जहानसँग सल्लाह गर्न पुगेछु । सुन्दरहरैचा नगरपालिकाका बासिन्दा श्याम वि.क. बताउछन् ।
असारको बेला दिनभरी खेतमा काम (धानको विउ काडेर) गरेर घर फर्कीएकी श्रीमतीले जिउ भारी भयो भनेपछी निम्स औषधी खुवाए । लागु हो की भनेर धामीलाई पनि फुक्न लगाए । भोलिपल्ट श्रीमतीले खानाको स्वाद र गन्ध आउन छाड्यो भनेपछी मेडिकलबाट ल्याएको एन्टिवायोटिक खान शुरु गरिन् । त्यसको भोलिपल्ट कान्छी छोरीलाई ज्वरो आयो । त्यस पछि छोरोलाई ज्वरो आयो । फेरी जेठि र माईली छोरीलाई पनि ज्वरो आयो । यसरी परिवारका सबैजाना क्रमस विरामी भएर थला पर्न थाले पछी श्याम दाईलाई जिवनको अनिश्चितताको डरले पिरोल्न थाल्यो । कोभीट परिक्षण गर्न वडा जनप्रतिनिधिहरु र समुदायमा यताउता सल्लाह गर्दै गर्दा ५औ दिन मा सबै विस्तारै निको भए । धन्न श्याम दाईलाई केही आरम महसुस भयो ।
एकातिर काम गर्ने अवस्था छनै । अर्को तिर अभाव । निस्तो भात खान त नसक्ने अवस्था नभएको बेला पोषिलो खानेकुराको व्यवस्था कसरी गर्नु ? अभामवमा कोभिटसँग जिन्दगीको लडाई जितुला भन्ने आस मारिसकेको थिए , श्याम दाईले । यस्तो अवस्थामा श्रीमती सन्जुको मन कम्ता भारी भएको थिएन । पिरले उनको पनि भात पानी सबै बन्द भएको थियो । यो दु:खको समयमा ईष्ट मित्र र छिमेकीहरुको साथ, सहयोग र प्रोत्साहनले आत्मबल बढाईदियो । यतिबेला श्याम दाईको स्वास्थ्य अवस्था सुधार भईरहेको छ । अब त बाचिन्छ भन्ने आत्मविश्वास जागेको छ । उनी भन्छन्, मेरो दु;खको समयमा ईष्ट भित्र छिमेकी परिवारको साथ, सहयोग र प्रोत्साहनले मलाई बचायो । मैले पनि उनीहरुलाई पैसाले नसकेपनि के गरि सक्छु मैले पनि गर्नु पर्छ भन्ने भावना जगाएको छ ।
No comments:
Post a Comment