"पुरानो डायरी पल्टाउदा "

सुकुम्बासी हुन मन थिएन

J लक्ष्मी राई  

   भेरी अन्चल जाजरकोट जिल्ला फुपना गा.बि.स. १ का सार्की वर एक सक्रिय एमाले कार्यकर्ता  हुन् । २०५७ सालको गा.बि.स. चुनावमा दरखास्त दिएका मध्ये सबैले फिर्ता गरेछन् । तर उनले किन भ्याएनन ! माओवादीको उर्दी नमाने झैँ भयो । यहि कारण बन्यो उनको अपहरणको । २०५७ साल पुष १७ गते राती ११ बजे नेकपा माओवादी कार्यकर्ताले अपहरण गरी लगे ।
  

   "खलङ्गा गा.बि.स. र छात्रा गा.बि.स. सिमानाको जंगलमा लगी पिटे ।  पिटाईको चोटले अचेत भएका उनलाई मर्यो भनि जंगल मै फालेर हिडे माओवादी कार्यकर्ताहरु । भोलि पल्ट घरेलुका कर्मचारीहरुले देखेपछि उनीहरु लगाएत गाँउले सबैले उद्धार गरेका हुन् मलाई ।"  सार्की वर बताउछन् । 

   "लस्कर लाएर आउथे माओवादीहरु । कहिले खाना खुवाउनु पर्ने ।कहिले धान, चामल सापटी भन्दै लग्थे । यसरी मेरो कति धान त मागी पैचो भन्दै खाँए । यती मात्र कहाँ हुनु ।  माओवादीले पर्चार घर्का भित्तामा लेख्न चाहान्थे ।  तर आर्मीले थाहा पाए, फेरी हामीलाई कुटपिट गर्ने । त्यसैले पर्चा टाँस्न दिएनौ। निहु त त्यहि पनि थियो उनीहरुलाई ।" श्रीमती काली वर बताँउछिन् ।

   उपचारको लागि नेपालगंज भेरी हस्पिटलमा ३ वर्ष उपचार गरेका सार्की वरको छातीका तीन वटा हड्डी नै फाल्नु पर्यो । हाल उनि शारीरिकरुपमा अशक्त छन् । ३ छोरी ३ छोराका बाबु, सार्की वरको दुई श्रीमती छन् । यो घटना पछि मोओवादीहरु घरमा आई "..सौता ल्याएको त्यस्तो बुढालाई पनि माया गर्छौ, बुढी !" भन्दै हाँस्ने गरेको उनकी श्रीमती काली वर सुनाउछिन् ।

  "तिन चार दिनसम्म खाना दियौ ।  एउटैले चौध पन्ध्र वटा रोटी खान्थे । कसरी पुर्याउने ? ६ महिनासम्म १ छाक खाएर बस्यौ ।  आफ्नी ठुली छोरी १० मा पढ्दै थिई । यस्तो पढेको मान्छे घरमा बस्न हुन्न । हामीका नपठाईदिए यो बन्दुकको नालबाट मर्नु पर्ला । भन्दै धम्काउथे । मार्छ भन्ने डरले लुकी छिपी छोरीलाई जिल्ला सदरमुकाम पठाए ।  अहिले घर जाउ भने पनि भएका तिनी घर भत्कि सकेका छन् ।  गएर काम गरि खाने शारीरिक अवस्था पनि छैन ।  क्षतीपुर्तिको नाँउमा जाजरकोट जि.वि.स.ले उपचार खर्च १२०००/ र ८०००/ जि.प्र.का.ले दिए बाहेक केहि प्राप्त भएको छैन । जसो तसो यहाँ ऐलानी जग्गामा बस्तै गुजारा चलाएका छौ । गाँउमै खुसि बसेका थियौ । यहाँ यस्तरी सुकुम्बासी भएर बस्ने मन कहाँ छ र !" काली वर थप्छिन् ।

  कोहलपुर एकता नगरमा सानो टहरामा बस्छन् सार्की वरको परिवार । हाल उनको एक सानो घुम्ती पसल छ कोहलपुरको चोकमा । तेहाँ श्रीमती बस्छिन ।  सार्की वर सानोतिनो सक्ने मजदुरी काम गर्दै अली अलि कमाउछन् ।  धन नभए पनि मन ठुलो छ उनको । समुदाय बिकास गर्न आफुले सक्दो गर्छन ।उनिअहिले स्थानीय सामुदायीक बिध्यालयका अध्यक्ष पनि छन् ।              

(मिती २०६६ सालमा सार्की वर परिवारसंगको कुराकानी)