म परे जिल्लाराम !!!

Photo taken from Google

                                                                                                                                        

         सामाज सेवीको प्रमाणपत्र कहाँ दिन्छ ? अनि कसरी हुने त सामाज सेवी ? एक मित्रले प्रश्न गरे  । बिचार उनलाई समाज सेवी बन्ने भुत चढेको छ, किन हो । सोच राम्रै हो  ।  मानव समबेदना हराउदै गएको यो समयमा यस्ता सोच भएका मानिस पाउन गारो छ । विदेश भासिएका उनि आफुले कमाएका केहि गरिब दुखिलाई सहयोग गर्न चाहन्छन्  ।  तर कसरी ? भेउ पाउन नसकेर आफ्ना केहि साथीहरुलाई पनि भन्दा रहेछन  । साथीहरु यो कुरा सुनेर पत्याउदा रहेनछन  । कसैले नपत्याउदा आफु मन भएर पनि सहयोग गर्न नसकेकोमा दुखि रहेछन  । अनि आफु हतोत्साही भएको गुनासो सुनाउदै थिए मलाई । 

         उनका साथीहरु पनि केहि हद सम्म त ठिकै हुन्  । USA, America, Canada, UK बस्तै आएका देश र भेस फेर्ना बितिकै ठुला बनिन खोज्ने केहि मित्रहरुको हर्कतले म आफै पनि विश्वस्त हुन सक्दिन  । यस्तै घटना घट्यो मसंग पनि  । आज भन्दा ३ वर्ष अगाडी । लाहुरे लाग्ने सपना बोक्दा बोक्दा लाहुरे हुन नसकेका बाबुको मार्फत UK पुगेको उसको चुरी फुरी बेग्लै थियो  । कमाउन कसरी कमाउदै थियो, थाहा छैन । Online Chat मा कुरा कानी हुदाँ, उसलाई लागेको कुरो भनिरहन्थ्यो  । गरिबीको कारण पढाउन नसक्ने कोहि छ भने म उसलाई पढाउन चाहन्छु । केहि समयको लागि मात्र हैन क्या, उसलाई सक्षम नागरिक नबनुन्जेल  । B.A., M.A.  कहाँ सम्म  पढछ तेती पढाउछु ।  

        लौ गजब कुरो  ।  मैले कसरी सहयोग गरौ त ? राम्रो विचार सुनेर मैले सुध्याए  ।  कोहि गरिब छन् भने खोजिदेउन  ।  यति काम त गरिहाल्छु नि  ।  मैले आफ्नै कार्य क्षेत्रमा पर्ने दिपेन्द्र प्राथमिक बिध्यालयमा सोधे, खोजे । समुदयमा पनि खोजे  ।  १ जना परिवार पनि पत्तो लाए  । त्यो परिवारलाई भेटे पनि  ।  तर चुरो कुरो चै भनेकी थिएन  ।  

         राम्रै भएछ नभनेको पनि  । सहयोग गर्ने ठुला हृदय भएका ति मित्रलाई यो कुरो सुनाए पछि बेपत्ता नै भए  । फेस बुकमा मलाई पनि unfried  गरेछन्  । म पो जिल्लाराम ! बेक्कारमा टन्टलापुर घाममा दिनभरी कुदियो ।

२०७० भदौ १२ बुधबार ।